تور قلعه الموت و دریاچه اوان

اطلاعات تکمیلی این سفر

قلعه الموت

در شمال شرقی آبادی گازر خان و بر بلندای كوهی از سنگ یكپارچه با ارتفاع ۲۱۰۰ متر ازسطح دریا كه به پرتگاه های مخوفی منتهی می شود قلعه ای پرشكوه قرار دارد كه به گزارش حمدا… مستوفی نخست در سال ۲۲۶ هجری به دست داعی الی الحق حسن بن زید الباقری بنا شده، در شب چهارشنبه ششم رجب سال ۴۸۳ قمری به تصرف حسن صباح در آمده و اكنون آن را به نام قلعه الموت یا قلعه حسن می خوانند.
تنها راه ورود به قلعه در انتهای ضلع شمال شرقی (چند متر پایین تر از برج شرقی دژ)،  واقع شده كه كوه هودكان با فاصله ای نسبتا زیاد بر آن مشرف است. در این محل تونلی در تخته سنگ بریده شده كه دارای ۶ متر طول ، ۲ متر عرض و ۲ متر ارتفاع است. پس از عبور از این گذرگاه ، آثار باقیمانده برج جنوبی قلعه و دیواره جنوب غربی آن كه روی شیب تند تخته سنگ ساخته شده آشكار می گردد. در دامنه جنوبی قلعه، خندقی به طول تقریبی ۵۰ متر و عرض ۲ متر كنده و آن را از آبی كه داخل قلعه می آمده پر می كرده اند تا هیچ راه نفوذی از آن جبهه متصور نباشد. بر روی دامنه های تند دیگر صخره نیز هر جا كه بیم بالا رفتن مهاجمان می رفته خندق هایی كنده و دیواره بالایی آنها را مورب برآورده اند تا امكان هر گونه عبوری را بازستاند. همچنین در هر نقطه كه شیاری وجود داشته با ساختن دیواره هایی سنگی یا آجری راه ورود را مسدود ساخته اند. با عبور از پای دیوار شرقی قلعه كه حدود ۱۰ متر و به ارتفاع ۵ متر است به بخش اصلی دژ می رسیم كه تختگاه حسن صباح در طول اقامت سی و پنج ساله وی در الموت بوده است و در بالای آن بقایای چند اطاق كه سقفشان فرو ریخته به چشم می خورد . این قلعه پس از تسلیم ركن الدین خور شاه در شوال ۶۵۴ ه.ق به دستور هلاكو به آتش كشیده و و یران شد و از آن پس به عنوان تبعید گاه و زندان مورد استفاده قرار گرفت. یكی از شگفتی های قلعه حسن صباح، سیستم پیچیده آبرسانی با تنبوشه هایی به قطر ۱۰ سانتی متر است كه از چشمه ”كلدر”  آب را به دژ رسانده و در حوض های سنگی ذخیره می كرده اند. در جنوب غربی این قسمت از قلعه (که در میان شیب بسیار تندی كه به پرتگاه های عمیق می رسد) حوضی در دل سنگ به ابعاد تقریبی ۵×۸ متر كنده اند كه هیچ گاه از آب خالی نشده است .

دریاچه اوان

دریاچه زیبای اوان كه در حلقه ۴ روستای اوان، وربن، زواردشت و زرآباد و ۱۸۰۰ متر ارتفاع از سطح دریا قرار دارد همچون نگینی زمرّدین می درخشد و با چشم انداز مسحور كننده اش گردشگران داخلی و خارجی بسیاری را در چهار فصل سال به خود جذب می كند. این دریاچه كه بیش از ۷۰۰۰۰ مترمربع مساحت دارد از محیط خارج خود آبی را به طور مستقیم دریافت نمی كند و تنها از آب چشمه های موجود در كف دریاچه تغذیه می شود و به شكل حفره ای است كه عمیق ترین بخش آن به عمق ۷/۵ متر در جنوب شرقی واقع شده است. غیر از گونه های درختی دست كاشت نظیر بید، چنار، تبریزی ، سیب ، آلبالو، گیلاس، سنجد، فندق و گردو؛ گیاهان علفی مانند گون، كنگر، شیرین بیان و گونه های مختلف دیگر از خانواده گرامینه و لگومینیوزه هم در حوزه آبخیز اوان وجود دارند. از گیاهان داخل دریاچه هم می توان به نی بن در آب و گیاهان غوطه ور خوشاب و چنگال آبی اشاره كرد.
حیات وحش این حوزه آبخیز شامل كل و بز (كه به علت شكار  بی رویه و تخریب زیستگاه آنان كاهش چشمگیری یافته اند)، پلنگ ، خرس قهوه ای، روباه، شغال، گرگ، گراز، شنگ، سیاه گوش (گربه وحشی) انواع عقاب ها، دال، دلیچه، شاهین، جغد، كبک، فاخته، داركوب، سبزقبا، زاغی و انواع گنجشک سانان، قورباغه، لاک پشت، خرچنگ و غیره می شود كه باید انواع ماهی از جمله قزل آلای رنگین، كپور و اردک ماهی را هم به آن افزود.