شهاب‌ الدین عبدالله‌‌ بن‌ زین‌ العابدین لطف‌ الله‌ بن‌ عبدالرشید خوافی ملقب به حافظ آبرو در زمره مشاهیر مورخان ایران در عصر تیموری است. وی در جوانی به خدمت امیر تیمور راه یافت اما شهرت او در عصر سلطنت شاهرخ به اوج خود رسید. از وی تالیفات ارزشمندی چون زبده التواریخ، جغرافیای تاریخی خراسان، تاریخ ملوک کرت و غیره بر جای مانده است. مزار وی داخل شهر خواف و در محوطه ای به وسعت 1/5 هکتار قرار دارد اطراف تربتش با نیم دیواری کوتاه محصور شده است. در کنار این قسمت مسجدی شامل یک ایوان کوچک ، محراب و تزئینات آن دیده می شود. بنای مزبور منتسب به دوران قاجار است. آرامگاه حافظ آبرو در شهر خواف خیابان حافظ ابرو در انتهای باغ مشجری از درختان عظیم کاج و بر روی سکوئی به ارتفاع 1/10 متر محوطه چهارگوشی واقع شده است که شبکه های آجری آن را در میان گرفته و دربی آهنین بر جبهه جنوبی آن استوار شده است. مقبره سمت شمال شرقی محوطه متعلق به «خواجه میراحمدبن اسحق خوافی» بوده و دارای دو سنگ قبر مرمری سفید از نوع لوح عمودی می باشد. 

خواجه میراحمد خوافی فرزند امیر اسحاق خوافی و برادر خواجه غیاث الدین پیر احمد، وزیر دوران تیموری است که می گویند به سال 889 هجری قمری در عهد سلطنت حسین بایقرا در جنگ با هندوها به شهادت رسید و جسد او را به خواف بردند. در محلی که امروز به مزار (بابای ابدال) معروف است به خاک سپردند و چون از خاندان مذهبی، سیاسی منطقه بوده مردم نیز ارادت خاصی به این خانواده می ورزیدند. او را مزاری قرار داده و بدان توسل می جستند به طوری که بیش از حد استحقاقش مورد احترام بوده است؛ لذا در افواه مشهور است و نیز از معمرین و مطلعین محل نقل و قول می شود برادرش خواجه پیراحمد برای اینکه این محل از قداست بیشتری برخوردار شود، دستورداده است جنازه حافظ ابرو را که در سال 833 هجری قمری در زنجان وفات یافته و دفن گشته به خواف حمل نمایند و در کنار برادرش خواجه میراحمد خوافی دفن نمایند؛ لذا پس از انجام این اقدام این مجموعه مزار بابای ابدال که از کلمه عبدالله در نام «شهاب الدین عبدالله حافظ ابرو» گرفته شده است معروف می گردد.