میرزا محمد رضی معروف به میر رضی الدین آرتیمانی از شعرا و عرفانی عصر صفوی است که در نیمه دوم قرن دهم هجری قمری در روستای آرتیمان از توابع تویسرکان بدنیا آمد. وی در دربار شاه عباس اول مقام و جایگاه عالی داشت و با یکی از دختران او وصلت نمود. میر رضی به منصب و جاه التفاتی نداشت و پیوسته برتکمیل نفس همت می گماشت لذا پس از مدتی اقامت در اصفهان جهت تدریس و بحث و فحص و پرداختن به سیر وسلوک عارفانه به تویسرکان مراجعت نمود و تا پایان عمر در قریه آرتیمان طرح اقامت افکند. شهریار صفوی نیز به مقتضای رتبه و شان او منشور شیخ الاسلامی تویسرکان را به نامش صادر وزمام امور دینیه را بدو سپرده بود. از این شاعر وعارف بزرگ حدود 1200 بیت شعر به ما رسیده است از معروفترین آثارش ساقی نامه است. میر رضی در سال 1037 هجری قمری (1005ش) دیده از جهان فرو بست او را در محل خانقاهش بخاک سپردند. این محل پس از مرگش همانگونه که در زمان حیاتش حلقه یاران اهل دل بود، زیارتگاه عارفان پاک اندیش و درویشان پاکیزه کیش شده ولی گذشت زمان و قهر طبیعت بتدریج آرامگاه سابق میررضی را بدل به مخروبه ای نمود تا اینکه در سال 1354 از طرف انجمن آثار ملی بنایی درخورشان آن شاعر و عارف نامی ساخته شد. این آرامگاه در محدوده شمال شرقی شهرتویسرکان و مشرف به دره سرسبز و باصفای تویسرکان و سرابی واقع شده و متشکل از بنائی آجری و چهار وجهی است به ابعاد ده در ده و ارتفاع 6 متر. نمای بنا در هر ضلع دارای سه دهنه طاق زیبا و رفیع است که تشکیل چهار ایوان را در اطراف میدهد و در هر یک از این ایوانها یک ورودی به داخل بنا تعبیه شده است. بخش داخلی آرامگاه نیز دارای تزئینت ساده و آجری است که مزار میر رضی با لوحی فلزی حاوی شرح حالش در وسط آن قراردارد. سقف آرامگاه با شیوه ای بدیع ساخته شده بدین نحو که چهار ردیف دیواره آجری در قالب کادری مربع و میان تهی بصورت متقاطع برروی هم قرار گرفته و مساحت هر یک از مربع­ها از پایین به بالا نصف میشود. کار ساختمان این آرامگاه در سال 1356 ش به پایان رسید.