حمام گله داری تنها حمام باقيمانده قديمی شهر بندرعباس است كه در محله اوزی ها قرار دارد و احداث آن دراواخر قرن سيزدهم هجری قمری صورت گرفته است. در حال حاضر به عنوان موزه مردم شناسی استان هرمزگان مورد بهره برداری می باشد. در حاشيه خليج فارس و در بلوار ساحلی شهر بر روی بستری رسی که قابليت نفوذپذيری آن به دليل اشباع شدن از آب دريا بسيار زياد است، يکی از حمام های قديمی به جا مانده شهر بندر عباس بنا شده است اين بنا كه احتمالاً به دوره صفوی مربوط است در دوره قاجار ( اواخر قرن 3 ه . ق) به وسيله حاج شيخ احمد گله داری به مسجد گله داری وقف شده است. بنای حمام به شكل مستطيل و سقف آن شامل چند گنبد كوچک و بزرگ است. حمام گله داری دو دوره مرمت را در سی سال گذشته پشت سر گذاشته است. در گذشته مردم از آن به عنوان حمام عمومی استفاده می کردند. مصالح بکار رفته، از آنجا که این ناحیه دارای رطوبت بالایی است در این بنا بیشتر از سنگ‌ های دریایی-اسفنجی و ساروج محلی و گچ دستکوب استفاده شده ‌است. فضای معماری حمام گله داری مانند سایر حمام‌ های دیگر نواحی کویر مرکزی دارای فضاهای بینه، سر بینه، گرمخانه و خزینه ‌است. بنا دارای پنج گنبد بزرگ و کوچک است. در ورودی حمام گله داری راهرو هشتی کوچک قرار دارد تا دما و رطوبت، فضای داخلی تنظیم شود. فضای بینه به شکل هشت گوش ساخته شده و در اطراف آن چهار صفه یا سکوی نشیمن و رختکن دیده می‌شود. سیستم گرمادهی حمام شامل انبار سوخت، آتشدان، دیگ، دودکشها و گودال جمع آوری خاکستراست. فضای گرم کننده حمام که به علت نگهداری گرما در عمق زمین قرار گرفته‌است، آب مصرفی حمام از چاهی به عمق ده متر که هنوز پابرجاست، تامین شده‌ است. در وسط سقف حمام روزنه‌هایی به عنوان نورگیر در هر یک از فضاها وجود دارد که عمل نورگیری و تهویه در حمام توسط همین روزنه‌ها صورت می‌گرفت. بدین ترتیب که با بازو بسته کرودن در فصولی ازسال دما و رطوبت داخل حمام را تنظیم می کردند. این اثرتاریخی به شماره ۲۰۰۳ درفهرست آثار ملی، در سال ۱۳۷۴ خورشیدی به ثبت رسیده‌است.