فَریدالدّین ابوحامِد محمّد عطّار نِیشابوری (۵۴۰-۶۱۸ قمری) یکی از عارفان و شاعران ایرانی بلندنام ادبیات فارسی در پایان سدهٔ ششم و آغاز سدهٔ هفتم است. او در سال ۵۴۰ هجری برابر با ۱۱۴۶ میلادی در روستای كدكن يا شادياخ كه در آن زمان از توابع شهر نيشابور بوده به دنيا آمد. نیشابور زاده شد. وی یکی از پر کارترین شاعران ایرانی به شمار می‌ رود و بنا به نظر عارفان در زمینه عرفانی از مرتبه‌ ای بالا برخوردار بوده‌ است. عطار نیشابوری به شغل عطاری و طبابت علاقه مند و مشغول بوده تا زمانی كه انقلاب روحی در وی به وجود آمد و در اين مورد داستانهای مختلفی بيان شده كه معروف ترين آن اين است كه روزی عطار در دكان خود مشغول به معامله بود كه درويشی به آنجا رسيد و چند بار با گفتن جمله چيزی برای خدا بدهيد از عطار كمک خواست ولی او به درويش چيزی نداد. درويش به او گفت: ای خواجه تو چگونه می خواهی از دنيا بروی؟ عطار گفت: همانگونه كه تو از دنيا می روی. درويش گفت: تو مانند من می توانی بميری؟ عطار گفت: بله، درويش كاسه چوبی خود را زير سر نهاد و با گفتن كلمه الله از دنيا برفت. عطار چون اين را ديد شديداً متغير شد و از دكان خارج شد و راه زندگی خود را برای هميشه تغيير داد.

او بعد از مشاهده حال درويش دست از كسب و كار كشيد و به خدمت شيخ الشيوخ عارف ركن الدين اكاف رفت كه در آن زمان عارف معروفی بود و به دست او توبه كرد و به رياضت و مجاهدت با نفس مشغول شد و چند سال در خدمت اين عارف بود. عطار سپس قسمتی از عمر خود را به رسم سالكان طريقت در سفر گذراند و از مكه تا ماوراءالنهر به مسافرت پرداخت و در اين سفرها بسياری از مشايخ و بزرگان زمان خود را زيارت كرد و در همين سفرها بود كه به خدمت مجدالدين بغدادی رسيد. گفته شده در هنگامی كه شيخ به سن پيری رسيده بود بهاءالدين محمد پدر جلال الدين بلخی با پسر خود به عراق سفر می كرد كه در مسير خود به نيشابور رسيد و توانست به زيارت شيخ عطار برود، شيخ نسخه ای از اسرار نامه خود را به جلال الدين كه در آن زمان كودكی خردسال بود داد. عطار مردی پر كار و فعال بوده چه در آن زمان كه به شغل عطاری و طبابت اشتغال داشته و چه در دوران پيری خود كه به گوشه گيری از خلق زمانه پرداخته و به سرودن و نوشتن آثار منظوم و منثور خود مشغول بوده است.

عطّار نیشابوری مقارن با حمله مغولان به خراسان در سال ۶۱۸ قمری جانش را از دست داد. بنابر شواهد نخستین بنای آرامگاه او توسط یحیی اینصاعد قاضی القضاه نیشابور در سده هفتم هجری بر پا گردید. سپس امیر علیشیر نوائیوزیر آخرین حکمران تیموری بنای دیگر بر آرامگاه عطار ساخت که اکنون تنها سنگ افراشته سیاه رنگ کتیبه داری از آن باقی مانده است. سرانجام در سال ۱۳۴۱ شمسی انجمن آثار ملی بنای ویران شده را مرمت و بازساری نمود و با کاشی های الوان آن را به شکلی زیبا آراست. روز 25 فروردین ماه در تقویم رسمی کشور به نام عطار نیشابوری نامگذاری شده است و هر ساله مراسم بزرگداشت این شاعر و عارف نامی ایران در نیشابور برگزار می شود. مقبره عطار همواره مورد توجه گردشگران و ادب دوستان سراسر دنیا است.