اگر قصد سفر به چابهار را دارید، بازدید از بقعه سید غلام رسول را از دست ندهید. این بنای تاریخی و مذهبی، یکی از زیباترین جاذبه‌های گردشگری این شهر ساحلی است.مشهور به سیدغلام رسول همواره زیارتگاه مسلمانان هند و مردم این منطقه بوده است. این زیارتگاه در حاشیه ضلع شرقی و در پنج کیلومتری شمال غربی خلیج چابهار قرار دارد. آرامگاه در ضلع غربی حیاط، روی صفه‏ای به ارتفاع یک متر بنا شده است. بنای سيد غلام رسول در حاشيه ضلع شرقی چاه بهار با گنبدی بلند قرار گرفته است كه در حدود 600 الی 700 سال از قدمتش سپری شده است.

ورودی بقعه در سمت راست بنا واقع گرديده و پيرامون بنا را صحن حياط فرا گرفته است. در محوطه حياط مقابل امامزاده صفه‌ ايست با ارتفاع 1 متر كه چهار پله سطح حياط را بر بالای آن متصل می سازد كه اندودی از كاهگل، نمای آن را در بردارد و بر روی صفه مقبره‌ ايست. قسمت غربی صفه، امامزاده واقع شده است كه دارای  يک پيشخوان مسقف با تنيرهای چوبی و حصيری و چند ستون چوبی است كه با 5 پله به سطح حياط ميرسد.

برای رزرو تور چابهار و سفری خاطره‌انگیز همین حالا با ماهبان تور تماس بگیرید! 02188200205

تاریخچه بقعه سید محمد غلام رسول

سید غلام رسول مردی صالح، شیعه مذهب بوده و در گذشته مورد توجه مسلمانان هندی قرار داشته و این توجه باعث شده بنا در دوره‌های بعدی تحت تاثیر معماری هندی قرار گیرد. سیدمحمد، مسلمان هند تبار بوده است و در سفری به چابهار تصمیم داشته زن چابهاری اختیار کند بنابراین برای تدارک چنین منظوری مشغول می‌شود، اما در شب عروسی دچار کسالت شده و در بستر مرگ می‌ افتد و از آنجا که مورد توجه مردم بوده، در دم مرگ به آنها وصیت می‌ کند پس از مرگ سوگواری نکنند و در عوض 10 شبانه روز بر سر قبرش شادی کنند تا روحش شاد شود. روایت دیگری هم می‌گوید از آنجا که وی مورد توجه افراد طایفه‌ اش بوده و از سویی عروسی نافرجامی داشته و حسرت به گور برده است، دوستدارانش هر ساله در سالروز مرگش برای او جشن عروسی می‌گیرند و یاد عروسی او را زنده می‌ دارند.

البته چون پیروان صاحب مزار، شیعه مذهب هستند در ماه محرم نیز مراسم سوگواری و روضه خوانی در این مقبره برپا می‌شود. این مراسم هر ساله از 15 ذی‌القعده به مدت ده روز برپا می‌ شده و در آن عده زیادی از اهالی چابهار و مناطق همجوار شرکت می‌ کردند. در مراسم جشن و پایکوبی مردم چابهار و به‌خصوص بومیان آفریقایی (سیاهپوشان) در صبح روز اول و دوم، حیاط آرامگاه به وسیله زنان جارو می‌شد و مردها با لباس پاکیزه به فراهم کردن بساط جشن می‌ پرداختند و هنگامی که آفتاب طلوع می‌کرد ساز و دهل می‌ نواختند.