شهرهای کره جنوبی

بازدید از شهرهای بزرگ و پررونق کره جنوبی بسیار جذاب است. در این کشور تماشای هماهنگی میان ساختمان‌های تاریخی چندصدساله و برج‌های مدرن و مراکز خرید بزرگ تجربه‌ای جذاب برای هر مسافری است. دولت کره جنوبی با تلاش برای توسعه شهرهای هوشمند و ترویج تکنولوژی در بهبود سیستم‌های حمل‌ونقل، انرژی و مدیریت آب و پسماند گام‌های بزرگی برداشته است.

شهرهایی مانند سئول، اینچئون و بوسان با به کارگیری فناوری‌های نوآورانه و مشارکت اجتماعی شهروندان در پیشبرد این ابتکارات پیشتاز هستند. این روند پیشرفت نه تنها در این شهرها بلکه در سایر نقاط کشور نیز به چشم می‌خورد و نشان‌دهنده تعهد گسترده کره جنوبی به توسعه پایدار و مدرن‌سازی است.

برای اطلاعات بیشتر در مورد تور کره جنوبی با ما تماس بگیرید. 02188200205

بهترین شهرهای کره جنوبی کدامند؟

برای آشنایی با شهرهای کره جنوبی تا انتهای مقاله همراه ما باشید.

بوسان

بوسان در جنوب شرقی شبه‌جزیره کره واقع شده است. بوسان بزرگ‌ترین بندر و دومین شهر بزرگ کره جنوبی است. این شهر در دوره سلسله گوریو با نام  Pusanp'o  (به معنای لنگرگاه کوه) شناخته شد و امروز به یک کلان‌شهر مدرن و تحت کنترل مستقیم دولت مرکزی تبدیل شده است. بوسان در خلیج عمیقی در دهانه رودخانه ناکتونگ و نزدیک به جزایر سوشیما ژاپن واقع شده و از سال 1876 برای تجارت خارجی باز شد و به یک بندر مدرن تبدیل شد.

بوسان با تقسیم به دو بخش اصلی توسط جزیره Yeong یکی برای تجارت خارجی و دیگری برای ماهیگیری به مرکز صنعتی و تجاری مهمی تبدیل شده است. این شهر با صنایع کشتی‌سازی، خودرو، الکترونیک و فولاد و گردشگری شناخته می‌شود. بوسان به عنوان یک مرکز حمل و نقل کلیدی با فرودگاه بین‌المللی، سیستم مترو و اتوبوس‌های سریع‌السیر و همچنین برگزاری جشنواره‌های بین‌المللی مانند جشنواره فیلم بوسان نقشی مهم در کره جنوبی ایفا می‌کند.

اینچئون

اینچئون شهری بندری و کلان‌شهر واقع در شمال غربی کره جنوبی در نزدیکی دهانه رودخانه هان و حدود 40 کیلومتری غرب سئول قرار دارد. این شهر بندر اصلی پایتخت و محل فرودگاه بین‌المللی اصلی کره جنوبی است. اینچئون از زمان سلسله چوسون به عنوان بندر ماهیگیری شناخته شده و در سال 1883 به یکی از سه بندر معاهده کره تبدیل شد. در دوران اشغال ژاپن این شهر به جینسن تغییر نام یافت و به یکی از مراکز مهم صنعتی و تجاری تبدیل شد.

پس از جنگ کره اینچئون به یک مرکز صنعتی و حمل و نقل مهم تبدیل شد و در سال 2003 با تأسیس منطقه آزاد اقتصادی توجه بیشتری به تجارت و سرمایه‌گذاری بین‌المللی جلب کرد. فرودگاه بین‌المللی اینچئون در سال 2001 افتتاح شد، به عنوان اصلی‌ترین نقطه ورود هوایی کشور شناخته می‌شود و این شهر با سیستم مترو و شبکه‌های بزرگراه به سایر مناطق کره جنوبی و فراتر از آن متصل است. اینچئون با جاذبه‌های توریستی همچون استراحتگاه سونگدو، جزیره گانگوا و ورودی سورا به ویژه به خاطر غذاهای دریایی خود و محصولات سنتی محلی به یک مقصد محبوب گردشگری تبدیل شده است.

بهترین شهرهای کره جنوبی ؛ دئگو

دایگو یکی از بزرگترین کلان‌شهرهای کره جنوبی در جنوب شرقی کشور و در دره‌ای میان کوه‌های کم ارتفاع قرار دارد. این شهر در تلاقی رودخانه‌های ناکدونگ و گومهو واقع شده و یکی از مراکز مهم اداری، اقتصادی و فرهنگی منطقه شناخته می‌شود. در دوران سلسله چوسون دایگو مرکز استان گیونگ سانگ و یکی از سه شهر بزرگ بازار کره بود. این شهر از دهه 1950 به بعد شاهد رشد انفجاری جمعیت و توسعه سریع صنعتی بوده است. دایگو برای صنایع نساجی، فلزی و ماشین‌سازی خود شناخته شده و کیفیت سیب‌های آن که به سراسر آسیای شرقی و جنوب شرقی صادر می‌شود، شهرت زیادی دارد.

در کنار اهمیت اقتصادی دایگو به دلیل جاذبه‌های فرهنگی و تاریخی خود نیز معروف است. معبد Haein-sa مجموعه‌ای از متون مذهبی بودایی به نام Tripitaka Koreana را در خود جای داده، در نزدیکی دایگو قرار دارد و در سال 1995 به عنوان میراث جهانی یونسکو معرفی شد. همچنین، قلعه دالسونگ و پارک آپسان با تله‌کابین‌های خود از دیگر جاذبه‌های محبوب شهر هستند. دایگو با دانشگاه‌های معتبر و موزه‌های مهم، همچون موزه ملی دایگو و با ارتباطات حمل‌ونقل مناسب به سئول و بوسان به عنوان یک مرکز علمی و فرهنگی برجسته در کره جنوبی شناخته می‌شود.

دائجون

دایجون کلان‌شهری واقع در غرب مرکزی کره جنوبی در گذشته روستای کوچکی در کنار رودخانه دایجون بود، اما اکنون به یکی از مراکز مهم علمی و اداری کشور تبدیل شده است. با توسعه خطوط ریلی و موقعیت مرکزی خود، این شهر به نقطه اتصال اصلی در شبکه حمل‌ونقل کره جنوبی تبدیل شده است. در طول جنگ کره، دایجون به عنوان پایتخت موقت جمهوری کره ایفای نقش کرد و پس از ویرانی‌های گسترده به سرعت بازسازی شد و به رشد و توسعه ادامه داد.

امروزه دایجون به دلیل موقعیت مرکزی خود و سیاست‌های ملی برای توزیع جمعیت، دارای یک مجتمع اداری پیشرفته در منطقه دانسان است. این شهر به دلیل صنایع مختلف خود، از جمله ساخت منسوجات، ماشین‌آلات و مواد شیمیایی شناخته شده و در کنار آن مراکز علمی و تحقیقاتی مهمی مانند مؤسسه علوم و فناوری پیشرفته کره و مؤسسه تحقیقات انرژی اتمی کره در دایدوک اینوپلیس مستقر هستند. دایجون به دلیل میزبانی از نمایشگاه بین‌المللی و جاذبه‌های گردشگری مانند پارک علمی و تفرجگاه‌های آب گرم یوسونگ، در کنار دانشگاه‌های معتبر نقش مهمی در عرصه علمی و تفریحی کشور ایفا می‌کند.

گیونگجو ؛ موزه‌ای بدون دیوار

گیونگجو واقع در استان گیونگ‌سانگ شمالی در جنوب شرقی کره جنوبی، پایتخت باستانی پادشاهی سیلا و یکی از مهم‌ترین مقاصد گردشگری تاریخی کره است. این شهر در گذشته با نام سئورابیول شناخته می‌شد و بخاطر آثار تاریخی و فرهنگی خود شهرت دارد. با مجموعه‌ای از معابد بتکده‌های سنگی، مقبره‌های امپراتوری و مکان‌های تاریخی، گیونگجو در سال 2000 به عنوان میراث جهانی یونسکو معرفی شد. معبد بولوک و زیارتگاه غار سئوکگورام در قرن هشتم ساخته شده و از مهم‌ترین جاذبه‌های تاریخی این شهر هستند.

این شهر همچنین میزبان موزه ملی گیونگجو است و مجموعه‌های ارزشمندی از دوره پادشاهی سیلا را در خود جای داده است. دهکده یانگدونگ نزدیک گیونگجو، نمایانگر زندگی سنتی و معماری تاریخی کره است. گیونگجو با موقعیت جغرافیایی خود که توسط رشته‌کوه‌ها و تپه‌ها احاطه شده، به عنوان یک قلعه طبیعی عمل می‌کند و از طریق راه‌آهن و بزرگراه با سئول و بوسان به خوبی متصل است. این ویژگی‌ها همراه با اهمیت تاریخی و فرهنگی آن گیونگجو را به یکی از مقاصد مهم گردشگری در کره جنوبی تبدیل کرده است.

گوانگجو

گوانگژو واقع در مرکز استان گوانگدونگ در جنوب چین یکی از مهم‌ترین و تاریخی‌ترین شهرهای این کشور است. این شهر در نزدیکی دلتای رودخانه مروارید قرار دارد و به دلیل موقعیت جغرافیایی خود به عنوان مرکز تجاری و تجاری مهم در چین شناخته می‌شود. از قرن سوم میلادی گوانگژو به عنوان یک بندر مهم برای بازرگانان اروپایی شناخته شده است. این شهر در دوران سلسله‌های کین و هان نیز دارای تاریخچه‌ای باستانی است و در دهه‌های اخیر با برنامه‌های نوسازی، توسعه قابل توجهی یافته است.

گوانگژو با آب و هوای نیمه ‌گرمسیری موسمی و فصل‌های متفاوتی از جمله تابستان‌های گرم و مرطوب، و زمستان‌های ملایم، دارای شرایط آب و هوایی مناسب برای کشاورزی و رشد گل‌ها است. این شهر به خاطر زیبایی‌های طبیعی خود، از جمله کوه‌های بایون و یوکسیو و همچنین آثار تاریخی و فرهنگی برجسته، به عنوان شهر گل‌ها شناخته می‌شود. گوانگژو از طریق نوسازی و توسعه زیرساخت‌ها از جمله ساخت خیابان‌های عریض و پارک‌های متعدد به یکی از مقاصد اصلی گردشگری و تجاری در چین تبدیل شده است.

سوون

سئون شهری در شمال غربی کره جنوبی و مرکز استان گیونگی‌دو به دلیل نزدیکی‌اش به سئول و موقعیت جغرافیایی خود به یکی از مراکز مهم تحقیق و توسعه فناوری تبدیل شده است. این شهر در فاصله 42 کیلومتری شمال سئول قرار دارد و بازار محصولات کشاورزی در گذشته است اما اکنون به دلیل صنعت لوازم الکترونیکی و مؤسسات تحقیقاتی خود، از جمله دانشگاه سوون و دانشگاه آجو مشهور است. در سال 1967 دولت از سئول به سوون نقل مکان کرد و به تقویت موقعیت آن به عنوان یک مرکز اداری و علمی کمک کرد.

سئون همچنین به خاطر آثار تاریخی‌اش به ویژه قلعه هواسونگ در سال 1796 توسط پادشاه جونگجو ساخته شده است و در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شد. قلعه هواسونگ به عنوان دیواری برای محصور کردن شهر در گذشته ساخته شده بود، اکنون به عنوان یکی از جاذبه‌های اصلی فرهنگی و تاریخی سوون مطرح است. جشنواره فرهنگی سالانه هواسونگ در ماه اکتبر برگزار می‌شود و به حفظ و ترویج فرهنگ محلی کمک می‌کند.

اولسان

اولسان کلان شهری در جنوب شرقی کره جنوبی در نزدیکی کوهستان تایبک و در کنار دریای شرقی (دریای ژاپن) واقع شده است. این شهر به دلیل موقعیت جغرافیایی خود در خلیج اولسان و نزدیکی به بوسان یکی از مهم‌ترین قطب‌های صنعتی کشور است، در ابتدا به عنوان یک بندر ماهیگیری و مرکز بازار محصولات کشاورزی (به ویژه گلابی) فعالیت می‌کرد. با توسعه زیرساخت‌های حمل و نقل و اتصال به سئول، بوسان، دائگو و دائجون از سال 1962 اولسان به سرعت به یک مرکز صنعتی مهم تبدیل شد.

از اواخر قرن بیستم، اولسان به خاطر فعالیت‌های صنعتی خود، به ویژه در زمینه‌های خودروسازی، پتروشیمی و کشتی‌سازی به یکی از مراکز اقتصادی کلیدی کره جنوبی تبدیل شده است. ایجاد یک منطقه آزاد تجاری در اوایل قرن بیست و یکم نیز به تقویت موقعیت اقتصادی این شهر کمک کرده است.

جزیره ججو

جزیره ججو از سال 2006 استان خودمختار کره جنوبی است و در دریای چین شرقی در حدود 100 کیلومتر جنوب غربی استان جئولا جنوبی قرار دارد. این جزیره به شکل بیضی است و با کوه هالا قله‌ای آتشفشانی با ارتفاع 1950 متر شناخته می‌شود. کوه هالا و اطراف آن به عنوان پارک ملی حفاظت می‌شود و جاذبه‌های طبیعی آن شامل تپه‌های آتشفشانی، پرتگاه‌های ساحلی و لوله‌های گدازه‌ای است و در سال 2007 در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شدند. آب و هوای اقیانوسی ججو یک مقصد گردشگری بین‌المللی است.

جزیره ججو تا سال 938 میلادی پادشاهی مستقل تمنا بود و بعدها در دوره‌های گوریو و چوسون به عنوان محل تبعید و چرای اسب استفاده می‌شد. در قرن هفدهم هندریک هامل، دریانورد هلندی، جزیره را به غرب معرفی کرد. در پی جنگ جهانی دوم و درگیری‌های پس از آن، ججو به مرکز ناآرامی‌های سیاسی تبدیل شد، به ویژه در جریان شورش بزرگ 1948. امروز شهر ججو مرکز اصلی جزیره و محل فرودگاه اصلی و سئوگویپو، دومین شهر بزرگ و مرکز گردشگری، نقش‌های مهمی در اقتصاد منطقه دارند. گردشگری، محصولات کشاورزی و ماهیگیری عوامل کلیدی در اقتصاد ججو است.

پیونگ چانگ

پیونگ چانگ (Pyeongchang) واقع در استان گانگوون (Gangwon-do) کره جنوبی به دلیل موقعیت کوهستانی‌اش در ارتفاع متوسط حدود 700 متر (2300 فوت) و آب و هوای سرد و برفی‌اش شناخته می‌شود. این شهر به خاطر میزبانی از بازی‌های المپیک زمستانی و پارالمپیک زمستانی 2018 شهرت جهانی دارد.

تاریخ پیونگ چانگ به دوره سه پادشاهی کره برمی‌گردد و این منطقه در طول تاریخ نام‌های مختلفی دارد. در دوره سلسله گوریو این منطقه به نام پیونگ چانگ هیئون شناخته می‌شد و بعدها تحت کنترل وونجو قرار گرفت. با تأسیس سلسله چوسون در سال 1392 پیونگ چانگ به شهرستان تبدیل شد و در دوران مختلف تحت تقسیمات مختلف اداری قرار گرفت.

پیونگ چانگ در حال حاضر با آب و هوای قاره‌ای مرطوب با تابستان‌های گرم و زمستان‌های طولانی و برفی شناخته می‌شود. در این منطقه، ارتفاعات زیادی وجود دارد، به ویژه در شهرک Daegwallyeong-myeon  و ارتفاع آن بین 700 تا 800 متر و در برخی نقاط به بیش از 1000 متر می‌رسد. میانگین دما در این منطقه از سال 2001 تا 2010 حدود 7.0 درجه سانتی‌گراد بوده و میزان بارندگی سالانه به 1555 میلی‌متر است.

پیونگ چانگ در زمینه گردشگری به خاطر امکانات مناسب برای ورزش‌های زمستانی و مناظر طبیعی زیبایش محبوب است و به دلیل آب و هوای سرد و برفی یکی از مقاصد اصلی برای علاقه‌مندان به ورزش‌های برفی است.

چانچئون

چونچئون (Chuncheon) واقع در استان گانگوون (Gangwon-do) در شمال کره جنوبی به خاطر موقعیت جغرافیایی خود در حوضه تلاقی رودخانه‌های هان و سویانگ شناخته می‌شود. این شهر در طول جنگ کره (1950-1953) آسیب زیادی دید، پس از جنگ به سرعت بازسازی شده و به عنوان یک شهر مدرن توسعه یافته است.

چونچئون یک پایانه مهم راه آهن از سئول و دارای ارتباطات جاده‌ای و امکانات حمل و نقل رودخانه‌ای است. این شهر مرکز بازار محصولات کشاورزی مانند برنج، ارزن و سویا است. از دهه 1960با ساخت نیروگاه‌های برق آبی در مناطق مجاور صنعت در چونچئون به سرعت توسعه یافت. با جمعیت حدود 284,645 نفر در سال 2020، چونچئون به دلیل ترکیب فعالیت‌های اقتصادی، آموزشی و تاریخی خود، نقش مهمی در استان گانگوون ایفا می‌کند.

سوکچو

سوکچو واقع در استان گانگوون در شمال شرقی کره جنوبی،شهری ساحلی در کنار دریای شرقی (دریای ژاپن) است. این شهر به خاطر موقعیت جغرافیایی خود و سواحل زیبای شن و ماسه‌ای که با جنگل‌های کاج احاطه شده‌ معروف است. سوکچو نقطه‌ای مناسب برای ماهیگیری با انواع مختلفی از ماهی‌های دریایی از جمله پولاک و ماهی خال مخالی است. از دیگر جاذبه‌های طبیعی این شهر پارک ملی سئوراکسان است و در غرب سوکچو واقع شده و با مناظر کوهستانی و طبیعت بکر خود به یکی از مقاصد محبوب گردشگری تبدیل شده است.

پس از تقسیم شبه جزیره کره پس از جنگ جهانی دوم، سوکچو در مرز کره شمالی قرار داشت، اما پس از آتش‌بس جنگ کره در سال 1953 به بخشی از کره جنوبی تبدیل شد. امروز سوکچو با جمعیتی حدود 80,054 نفر به عنوان یکی از مراکز مهم گردشگری و اقتصادی در استان گانگوون شناخته می‌شود.

چانگوون

شهر چانگ‌وون واقع در جنوبی‌ترین نقطه شبه‌ جزیره کره به عنوان اولین شهر در کره جنوبی به خاطر طراحی شهری منظم و محیط‌های شهری دلپذیرش شناخته می‌شود. این شهر با مساحت 747.67 کیلومتر مربع و جمعیتی حدود 1.08 میلیون نفر به یکی از شهرهای بزرگ کره جنوبی تبدیل شده است. این شهر به دلیل امکانات صنعتی فراوان و هوای معتدل خود یک مکان ایده‌آل برای زندگی و کار است. چانگ‌وون با داشتن چهار فصل متمایز و میانگین دمای سالانه 14.9 درجه سانتی‌گراد محیطی مناسب و خوشایند برای مسافران است. این شهر از طریق فرودگاه بین‌المللی گیما و سه ایستگاه KTX به راحتی قابل دسترسی است.

چانگ‌وون به مرکز رشد اقتصادی مدرن در کره جنوبی تبدیل شده است و با جذب تأسیسات صنعتی بزرگ، مانند مجتمع ملی صنعتی چانگ‌وون و منطقه آزاد صادراتی ماسان، نقشی کلیدی در توسعه صنایع سنگین و شیمیایی ایفا کرده است. این منطقه با حدود 4500 شرکت و برندهای جهانی نظیر LG و Hyundai به پیشرفت در صنعت ماشین‌آلات و صادرات و همچنین به نوآوری‌های تکنولوژیکی مانند خودروهای هیدروژنی و شبکه‌های هوشمند توجه ویژه‌ای دارد. چانگ‌وون به خاطر پروژه‌های گردشگری دریایی و جشنواره‌های فرهنگی مشهور خود از جمله جشنواره شکوفه‌های گیلاس جین‌های به یک مقصد جذاب برای گردشگران تبدیل شده است.

چئونگجو

چئونگجو واقع در استان Chungcheong-do شمالی کره جنوبی مرکز سیاسی و اقتصادی استان است. این شهر از سال 1970 با اتصال به سئول از طریق بزرگراه به سرعت توسعه یافته و به یکی از مراکز مهم صنعتی و آموزشی در کره جنوبی تبدیل شده است. تولیدات عمده این شهر شامل برنج، جو، لوبیا و پنبه است و در زمینه صنعت به خاطر الکترونیک، پتروشیمی و ظروف چینی شناخته می‌شود.

این شهر به خاطر موزه چاپ تاریخی شهرت دارد. این موزه دارای گنجینه‌ای ارزشمند به نام جیکجی است و در سال 1377 به چاپ رسیده و یک میراث فرهنگی مهم است. این شهر خدمات فرودگاهی داخلی و بین‌المللی را برای مسافران دارد.

جئونجو

جئونجو شهر و مرکز جئولا در جنوب غربی کره جنوبی است و در 21 مایلی (34 کیلومتری) شرق دریای زرد قرار دارد و توسط تپه های شیب دار با قلعه های مستحکم احاطه شده است. جئونجو یکی از قدیمی‌ترین شهرهای کره است. در دوره سه پادشاه (حدود 57 قبل از میلاد تا 668 ق.م) این شهر یک نقطه استراتژیک برای مدیریت شهری و نظامی محلی بود. این شهر مهد سلسله چوسون (یی) (1910-1392) دارای ساختمان های تاریخی بسیاری است.

اگرچه جمعیت افزایش یافته است، اما شهر با پارک های فراوان و درختکاری، ظاهری روستایی اش را حفظ کرده است. از طریق راه آهن و بزرگراه به شمال سئول از طریق دائجون و با شهرهای بندری گونسان و یئوسو متصل است. پایگاه صنعتی این شهر شامل آسیاب کاغذ و تولید قطعات خودرو است. دانشگاه ملی Jeonbuk (1947)، دانشگاه Jeonju (1946) و دانشگاه ملی آموزش Jeonju (1963) در آنجا قرار دارند.

آندونگ؛ روح کره

آندونگ واقع در استان گیونگ‌سانگ‌دو شرقی کره جنوبی، شهری با تاریخچه‌ای غنی و فرهنگی برجسته است. این شهر در فاصله 345 کیلومتری از دهانه رودخانه Nakdong و نزدیک به یک سد چندمنظوره قرار دارد. آندونگ از دوران سه پادشاهی (۵۷ پیش از میلاد تا ۶۶۸ پس از میلاد) وجود داشته و از زمان سلسله گوریو (۹۳۵-۱۳۹۲) به نام کنونی خود شناخته می‌شود. در دوران سلسله چوسون (۱۳۹۲-۱۹۱۰) این شهر به عنوان پایتخت اداری محلی و مرکز آموزش کنفوسیوس اهمیت زیادی داشته و تولیدکننده بسیاری از دانشمندان و رهبران سیاسی بوده است.

آندونگ به دلیل حفظ شیوه‌های فرهنگی سنتی از جمله رقص ماسک هاهو شناخته شده است. روستاهای تاریخی هاهو و یانگدونگ نیز در سال ۲۰۱۰ به عنوان میراث جهانی یونسکو معرفی شدند. جشنواره سالانه مردمی آندونگ در سپتامبر برگزار می‌شود و یکی از رویدادهای فرهنگی مهم این شهر است. محصولات سنتی آندونگ شامل مشروبات الکلی (Andong soju)، پارچه کنفی (Andong p’o) و ابریشم است. دانشگاه ملی آندونگ (۱۹۷۹) نیز در این شهر واقع شده است. جمعیت آندونگ در سال ۲۰۲۰ حدود ۱۵۹,۴۱۲ نفر بوده است.

تونگیئونگ

تونگیئونگ شهری بندری در استان Gyeongsang و در جنوب شرقی کره جنوبی به دلیل موقعیت استراتژیک خود در آب‌های عمیق و جزایر نزدیک مانند Geoje، Hansan و Mireukاز زمان‌های قدیم به عنوان بندر مهم بوده است. این شهر در سال 1995 از ترکیب شهر چونگمو و شهرستان Tongyeong به وجود آمد و نام Tongyeong از واژه قدیمی کره‌ای  Tongjeyeong  به معنی دفتر مرکزی گرفته شده است. در دوران سلسله چوسون Tongyeong مقر نیروی دریایی کره بود و همچنان به عنوان بندر و اتصال ریلی کلیدی برای خطوط کشتیرانی عمل می‌کند.

امروزه، فعالیت‌های اقتصادی اصلی Tongyeong شامل ماهیگیری، تولید محصولات دریایی، کنسروسازی، کشتی‌سازی و تورسازی است. این شهر به خاطر لاک‌کاری‌های سنتی خود که با مروارید تزئین شده مشهور است و کشت صدف مروارید در سال 1964 آغاز شد. جمعیت Tongyeong در سال 2020 حدود 127,984 نفر بوده است.

پوهانگ

پوهانگ بزرگ‌ترین شهر در استان گیونگ‌سانگ شمالی کره جنوبی با جمعیت 499,363 نفر تا سال 2022 در سواحل شرقی شبه‌جزیره کره واقع شده است و از شرق با دریای ژاپن از غرب با یئونگ‌چئون از جنوب با گیونگ‌جو و از شمال با چئونگ‌سونگ و یونگ‌دوک همسایه است. این شهر به خاطر صنایع غذایی، نساجی و فلزی و همچنین محصولات کشاورزی مانند انگور، خرمالو و پیازچه سیر شناخته شده است. نزدیک بودن به دریای ژاپن باعث رونق صنعت ماهیگیری در پوهانگ شده و ماهی‌هاگ یکی از غذاهای محلی مشهور است. تفنگداران دریایی کره نیز در پوهانگ مستقر است و فرماندهی آموزشی و آموزشی آن در این شهر قرار دارد.

پوهانگ از دوره سفال مومون (1500-300 پیش از میلاد) مسکونی بوده و آثار باستانی از جمله دهکده‌های کوچک و تدفین‌های مگالیتیک در این منطقه کشف شده است. در اوایل قرن بیستم، پوهانگ به عنوان یک دهکده ماهیگیری کوچک شناخته می‌شد و در سال 1930 با ساخت یک بندر مدرن توسعه یافت.

این شهر در سال 1931 به عنوان شهر (eup) و در سال 1949 به عنوان شهر (si) شناخته شد. در طول جنگ کره، پوهانگ به دلیل موقعیت استراتژیکش اهمیت زیادی یافت و در سال 1950 شاهد اولین عملیات آبی خاکی بزرگ سازمان ملل بود. در دهه 1960پوهانگ با جمعیت 50,000 نفر به یک مرکز صنعتی تبدیل شد و افتتاح کارخانه فولادسازی POSCO در سال 1968 و تولید کارخانه محلی در سال 1972 اقتصاد شهر به آهن، فولاد، کشتی‌سازی و شیلات تغییر یافت.

سخن پایانی

کره جنوبی با تنوع جغرافیایی، تاریخی و فرهنگی و مجموعه‌ای از شهرهای مهم ویژگی‌ها و جذابیت‌های بینظیری دارد. از پایتخت پرجنب‌وجوش سئول تا شهرهای صنعتی و بندری مانند پوهانگ و چانگ‌وون و از شهرهای تاریخی و فرهنگی همچون آندونگ و چانگ‌جو این کشور به خاطر تلفیق مدرنیته و سنت‌ها، همچنین دستاوردهای اقتصادی و فرهنگی خود شناخته می‌شود.

هر یک از این شهرها با ویژگی‌های خاص خود از جمله صنایع پیشرفته، جاذبه‌های گردشگری و تاریخ غنی در شکل‌گیری هویت ملی و جذب گردشگران به کره جنوبی نقش دارند. با توجه به تعهد به نوآوری، توسعه پایدار و حفظ میراث فرهنگی کره جنوبی به مقصدی جذاب و متنوع برای سفر و زندگی تبدیل شده است. با ماهبان تور به شهرهای کره جنوبی سفر کنید و از بازدید جاذبه های هر شهر لذت ببرید