موزه زمان، نخستین موزه ابزار سنجش و نمایش زمان در ایران، از موزه های وابسته به موسسه فرهنگی موزه های بنیاد در خرداد ماه سال ۱۳۷۸ هجری شمسی افتتاح گردید. این موزه با به نمایش گذاشتن سیر تکامل ابزارهای زمان سنجی از ساعت های اولیه تا ساعت های مکانیکی امروزی، اهمیت زمان را در تاریخ بشر مورد بررسی قرارداده و سعی در معرفی آن دارد.
ساختمان موزه با حدود ۷۰۰ متر مربع زیر بنا در محوطه ای با مساحت حدود ۵۰۰۰ متر مربع واقع شده که به لحاظ دارا بودن هنرهای گچبری،کاشی کاری،مقرنس و گره چینی از بناهای برجسته و ثبت شده ملی به شمار می رود. این موزه با فراهم نمودن زمینه ای مناسب به موضوعاتی چون مفهوم زمان، دیدگاه اقوام و ملل مختلف و نگرش آنها نسبت به زمان و چگونگی تکامل ابزارهای زمان سنجی و صنعت ساعت و ساعت سازی پرداخته است.
در بخش فضای باز این موزه نمونه(ماکت) ساعت های ابتدایی همچون ساعت آفتابی (با قدمت۳۰۰۰ سال قبل از میلاد )، ساعت آبی، شنی، سوختی و در داخل ساختمان موزه مجموعه ای از نفیس ترین ساعتهای مکانیکی، تقویم و موضوعات مرتبط با زمان به معرض نمایش گذاشته شده است که گویی داستان زمان را روایت می کنند.
ساختمان موزه، بنایی قدیمی و دوطبقه می باشد که حدود ۸۰ سال قدمت دارد و پیشینه این باغ که در زعفرانیه واقع شده به دوره محمد شاه و ناصرالدین شاه قاجار برمی گردد. گچبریهای انجام شده در این بنا تلفیقی از سبک ایرانی و فرنگی است. نمای بیرونی ساختمان مانند سردرهای و حاشیه ی آنها ترکیبی از سبک قاجاریه و جدید است. از طراحان گچبری ها می توان به حاج عبدالکریم نوید تهرانی، استاد فرهاد یحیی پور و حاج علی شیخی اشاره کرد.